ساز بینجو بلوچستان:
بینجو در اصل یک ساز بلوچی نیست و حدود پنجاه سال پیش از پاکستان به بلوچستان ایران مهاجرت کرده است و مورد استفاده در موسیقی های سنتی مانند خفن ترین آهنگ های کردی کرمانشاهی است. این ساز از خانوادهٔ سازهای زهی مضرابی (زخمه ای) مقیّد است که با مضراب نواخته می شود و در رده بندی سازها در گروه زِه صداهای مضرابی قرار می گیرد. بینجو اگرچه یک ساز زهی مضرابی مقیّد است، امّا انگشتان دست نوازنده با وترها و پرده ها تماس نمی یابند و این عمل با دکمه ها یا شستی ها و تیغه های فلزی صورت می گیرد.
ویژگی های ظاهری و ساختاری بینجو:
بینجو یک جعبهٔ طنینی هندسی شکل نسبتاً کشیده و دراز، با عمق کم دارد که روی آن صفحهٔ چوبی قرار دارد و خرک روی این صفحه نصب شده است. این ساز ۶ وتر، ۶ گوشی و ۳ شیطانک دارد. از روی شیطانک اصلی، دو وتر اصلی بینجو یعنی وترهای سوم و چهارم عبور می کنند.
دو شیطانک دیگر مربوط به وترهای جانبی اول و ششم است و وترهای دوم و پنجم فاقد شیطانک هستند. پرده های فلزی بینجو فقط با وترهای سوم و چهارم تماس می یابند و از بقیهٔ وترها به صورت آزاد استفاده می شود. روی صفحهٔ ساز یک چوب نسبتاً طویل به عنوان پایه برای پرده ها و شیطانک اصلی وجود دارد و روی این پایه که به منزلهٔ دستهٔ بینجو است پرده ها به صورت تیغه های فلزی نازک قرار دارند. روی جعبهٔ طنینی نیز یک حفاظ چوبی قرار دارد که دکمه ها یا شستی ها زیر آن نصب شده اند. برای هر پرده یک شستی وجود دارد که انگشتان دست چپ نوازنده با آنها در تماس است. وضعیت قرار گرفتن دکمه ها در زیر دست چپ نوازنده تقریباً مانند وضعیت کلاویه های پیانو است.
پرده بندی بینجو:
بینجو اغلب در پاکستان ساخته می شود و ظاهراً قصد سازندگان آن در نصب تیغه ها یا پرده های فلزیِ ثابت، ایجاد صداهای کروماتیکِ تامپره است. بررسی دقیق تر نشان می دهد به خاطر عدم دقت کافی در نصب پرده ها و یا دستکاری نوازندگان، صداهای حاصل از این ساز غالباً با فواصل گام کروماتیکِ تامپره مطابقت کامل ندارد.